نقش یادگیری خودراهبر بر سرمایه های انسانی مراکز آموزش عالی (مورد: دانشگاه تهران)

پژوهش حاضر با هدف تبیین نقش یادگیری خودراهبر بر سرمایه های انسانی مراکز آموزش عالی انجام شده است. روش پژوهش توصیفی- همبستگی و روش تحلیل از نوع مدل یابی معادلات ساختاری بوده است. جامعه پژوهش شامل کارکنان هفت دانشکده پردیس علوم اجتماعی و رفتاری دانشگاه تهران بوده که با استفاده از فرمول نمونه گیری کوکران و روش نمونه گیری طبقه ای با اختصاص متناسب، 131 نفر از آنان انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسش نامه یادگیری خودراهبر ابیلی و مزاری (1393) با پایایی (95/0=α) و پرسش نامه سرمایه های انسانی نادری (1390) با پایایی (96/0=α) استفاده شد که روایی محتوا و سازه آن ها نیز بررسی و تأیید گردید.نتایج تی تک گروهی نشان داد، یادگیری خودراهبر و سرمایه های انسانی کارکنان، بالاتر از حد متوسط بوده است. نتایج آزمون همبستگی نشان داد یادگیری خودراهبر(70/0r=) با سرمایه های انسانی کارکنان رابطه مثبت و معناداری(p<0/01) داشته است. مدل یابی معادلات ساختاری نیز حاکی از آن بود که،یادگیری خودراهبر بر دانش و مهارت های شناختی (85/0=γ)، مهارت های فراشناختی (83/0=γ) و شایستگی های عاطفی-ارتباطی (86/0=γ) تأثیرگذار بوده است.